Pewnym wyjaśnieniem sytuacji z ostatniego posta może okazać się mój wiersz:

Czyż miłością najczystszą
Nie znającą znoju,
Nie jest miłość rycerza,

Do pani jego serca?

Miłość którą rycerz pielęgnuje,

Mimo że nic nie dostaje.

Miłość która trwa do końca;

Końca życia jego.

Powiedzcie mi waszmoście

miłości ponoć pełni,

Czy ta jego miłość

Ma szansę się spełnić?

Pani serca jego,

Dama świątobliwa,
Spojrzeniem jednym

Z trudów go uleczy.

Lecz pytanie nadal

Nurtuje me serce

Trawi mój umysł

Czy to odwzajemni?

Rycerz w boju legnie,

Lub chorobą zmorzon

Pani serca jego

Nic mu nie pomorze.

Lecz nadal wola

Jego nie zachwiana;

Lecz nadal dlań

Dary liczne składa

O miłości jego pieśni będą klecić,

Nadworni poeci.
A na jego grobie róż moc układać,

Ci co go znali

I miłość jego poznali